Well, if you have really decided to go for a career in coding then obviously, there is a huge question in your mind, “ Which Language Should I really Go for ? ”. In most of the cases, all that people think of is Python and start to learn it, just because they have heard about it. Though Python is one of the most versatile languages, it may not always be a clear and correct choice. Before picking a language, the most important question to answer is “What do I want to build after learning the language?” or “For What Purpose Am I learning this language?”. Some of the common purpose might include :

• Web Development
• App Development
• Game Development
• Data Science
• Machine Learning / AI

Once you decide, for what purpose you want to code then choosing a language will be much easier.

Web Development

HTML and CSS, JavaScript, Python, PHP, C#, Golang and many more. Well, HTML and CSS is a must for web development. But the main language you need to learn is JavaScript. JavaScript is one of the most used and versatile languages. Web Dev is divided into two main sectors, the frontend and the backend. HTML/CSS and JavaScript will be the stuff you are going to learn for the frontend. Whereas, for backend stuffs you can use languages like NodeJS (JavaScript), Python, PHP, C#, Golang, Ruby, Java and many more.

Mobile App Development

Kotlin, Swift, JavaScript, Dart There are two parts in the app development field, IOS app and Android App. For IOS apps, there is only a single language that you will need to learn; that is Swift. Whereas for android specific apps, you can go with Kotlin (similar to Java) or just plain Java. Nowadays, cross platform development is preferred over others as a single code base can run the app on both platforms i.e. IOS and Android. For a cross platform app dev, you can go with JavaScript (React-native, Ionic). Apps like Facebook, Instagram, Shopify are built with this. Or you can also use one of the most widely used and dominant languages for cross platform mobile app development, Dart (Flutter). Apps such as Dream11 and eBay are based on it.

Desktop App Development

C++, C#, JavaScript, Swift, Python Golang For Desktop app development, popularly used languages are C++, C#, JavaScript, Swift. While Swift is an IOS only language, languages like C#, C++, JavaScript can help you build Cross platform apps. JavaScript with a framework like Electorn.js along with HTML and CSS can be an easier choice to go for. If you know the IDE Visual Studio Code and wonder what it is made of, then here is your answer: JavaScript with Electron.js. But if the app needs heavy computational power, then obviously JavaScript can’t be used. This is where C# and C++ came in. Some examples of apps built with these are Adobe Photoshop, Illustrator, Premier Pro.
C++ (with the Unreal Engine), C# (with the Unity engine) For Game development, you would also need to learn a game engine along with a language. Games can be 2D or 3D. C# or C++ with Unity or Unreal Game engine can be used. While both the game engines provide you with both 2d and 3d game development, Unity is best known for 2D games whereas Unreal for 3D. Some games built with Unreal Engine are Valorant, Fortnite, Ark. Whereas games like Fall Guys, Alto’s Adventure are operated through Unity. But if you are building just small crappy games then even Python with Pygame can be applicable. JavaScript can also be used with the Unity Game Engine.

Data Science

Python, R, Scala For Data Science, there are two most dominant languages used, Python and R. Python is easier to use whereas R has a bit of a steep learning curve. Python has tons of libraries and over 8.2 million users worldwide, so it can be a good option to go. With less than 1000 iterations, it is faster and a better option for data manipulations. Similarly, R is also very dominant in the Data Science world, it is more suitable for a really huge amount of data and is used frequently at the enterprise level. In R, the loops have more than 1000 iterations, and it is more complex to learn than Python. Other languages such as Scala and JavaScript can also be used, but aren’t much preferred.

Machine Learning and AI

Python In the field of Machine Learning and AI, there can only be one winner and that is Python. Python has tons of libraries for working with machine learning and AI. Libraries like NumPy, Scikit-learn, and Pandas are very popular among the machine learning developers. Arduino programming (robotics) is also heavily done by the Python programming language.
Conclusion Here we have ventured to only discuss the most popular options from which you can make your choice if you have decided to start coding in order to shape your career. There are many other paths as well which you will discover as you go deep into any one of the above-mentioned paths. From the above listed data, we can at least say that Python and JavaScript can be chosen as your first language as it provides beginner friendliness and is versatile.


By Sathak Neupane
12 (Science)

It stirs the emotions in you, brings to life the fantasy once ignited in your thoughts. The artistry you've always had within, an opportunity to present, the power, flexibility, and adeptness one has, with limits as far as the spiritual realm, whose significance brought life and hues to the world, par excellence. May I present you with the paradise of pure happiness, 'Trinity Arts and Literature Society' (TALS), standing tall and proud amidst the enchantment it possesses. Our core agenda is to provide a free space for everyone to freely express their creativity and grow together with praises along with constructive criticism. Although everyone is free to venture along in the quest of artistic liberation with TALS, the club has a core committee of 15 people. And among the fifteen members, the positions are as follows: a president, a vice president, a secretary, a joint secretary, a treasurer, and 10 additional executive members, who, despite their differing responsibilities, work excellently together and always have each other's backs.

The TALS family, the successful organization of artistic and literary events like on the spot art competition, intercollegiate poetry competition, debate competition, quiz contest and much more, along with the regular editions of ‘The Trinitians’ wall magazine and virtual boards, has been able to bring the attention of a range of local and worldwide concerns which teaches students how to respond constructively to inequity and injustice in modern society, whilst instilling socially desirable qualities like empathy and cooperation. At an individual level, the students have benefited significantly from their performance/participation in the events, which seeks to not only refine the students' literary & art talents but also to build in logic and a willingness to learn more; to bring out their inner confidence and assist them to present themselves effectively. Furthermore, they have also acquired some highly valued skills in the professional field, such as effective organizational, leadership skills, and interpersonal communication skills.

With much love, encouragement, and support from the Trinity ECA department as well as the earnest efforts of all the hardworking members and the spirits of students - their passion to create, explore, and their love for liberal arts, we got us this far. Time flies, and it certainly did this year, with all the laughs, smiles, challenges rush, and excitement, it was an experience to cherish forever. Kudos to another fantastic year we've had as the TALS family, one chapter closed and now for a new one. We're looking forward to another dedicated year with more excitement and passion than ever before. Let's jump into the paradise of arts and literature, where we'll only continue to grow, explore, and bring more smiles.


By TALS

Here at Trinity, we focus not only on learning of complicated formulae and theorems but also on developing the students to become well-rounded, confident individuals who can take the world head-on on their wit alone. The Trinity Students’ Club is and has been working as an important asset for students to discover and hone the leader in themselves.

Trinity Students’ Club is one of the largest clubs at Trinity with almost 21 members; members that are selected by an intensive selection process and long interview rounds from almost 150 candidates. We as a club provide a helping hand to the administration and the ECA department to run smoothly. The Students’ Club acts as a platform for our members to develop as leaders; to become a voice for the student body and ensure a smooth relationship between the college administration and the students. We ourselves, conduct and also help other clubs to conduct different intra/inter college competitions. These competitions- including debate, quiz, elocution, extempore, etc. provide platforms for students to put their own skills to the test and also to learn. Our members also obtain first-hand experience on organizing, managing, emceeing and ensuring smooth operation of the program. We get a chance to sharpen our communication and collaboration skills, while on the team.

The Students’ Club encourages students to speak out; to voice out their thoughts, suggestions and complaints regarding not only the school administration but also on some of the current, pressing matters of the day. The goal of voicing out opinions is that it develops accountability and insight amongst the student body. The enlightenment wall magazine by Trinity Students’ Club is for club members and other students to display their creativity. The club encourages students to contribute to the wall magazine by putting up their work (art work, articles, poems, etc.) on the edition.

Trinity Students’ Club stands just as strong as the strength of support we get from the students. We have been and will still be striding ahead with the motto of providing a platform for our students to discover the abilities within them, and to spread across their horizons; to leap and reach beyond the barriers of textual education provided in school.



By Trinity Student Club (TSC)

"The world is a complicated place, and there's a lot of division between people. The Performing Arts tend to unify people in a way nothing else does." -David Rubenstein

Art is the only way to run away without leaving home. Art is how you communicate without words. It allows people from different cultures and different race’s to communicate with each other via images, sounds and stories. Art is often a vehicle for social change. It can give voice to the politically or socially underprivileged. A song, film or novel can rouse emotions in those who encounter it inspiring them to rally for change. In Performing Arts you have to be courageous to overcome all the rejection you face on a daily basis; to access all of your emotions and your creativity, in order to express it to the world. You can't be dead inside. Otherwise, you've got nothing to give.

Along with academics, we should be involved in many activities as our high school has different clubs which include many people's interests. Performing Arts Troupe stands for presenting opportunities to the ones interested in providing a stage to talent. Many people generalize dance,music and arts as hobbies but in the 21st century, it is also a passion for many people, a passion which our Performing Arts Troupe deeply respects and fights for. Many people have got their name and fame in to the world of Arts through opportunities, and providing a opportunity to budding talent is our Club’s motive.

Similarly Trinity Performing Arts Troupe is a place where our soul have tied it's ethical knot with the creativity and art forms. It is a group of creative and motivated students who are currently working with a vision of providing the students of Trinity Int’l College a chance and a platform for them to show their respective talent/s in front of others; making sure that the art that was performed receives a well deserved round of applause signifying their recognition. We aim to seek the absolute peak possible for proper communication of these Arts and ideas.

Perhaps, Trinity Performing Arts Troupe is not only a club that communicates these Arts, it also is one of the core elements of Trinity Family through which an artist can connect with other artists. It also functions as the bridge between the artist and the people who seek to see and appreciate such Arts, and it also gives us, the club members, the audience of the program we supervised, a chance to see some wonderful artist with wonderful Arts while they’re being performed live in front of the world to behold. .

We, the members, believe and encourage every willing student to give a platform to showcase their talents as you will be exceptional only a few times, but you can be excellent all the time. The club not only will help to build up your competency, but engaging in activities as such will improve and boost up your confidence in Performing every other task. Trinity Performing Arts Troupe predominantly focuses on the art forms for instance; singing, dancing, acting and the rest. It also assembles a proper flourishment and replenishes the process of those art forms. We believe downright that everything you can imagine can be real. These art forms truly calms the soul if we genuinely have vigor to relish them.


By Trinity Performing Art Troupe

Social Service Society and Youth Red Cross Circle are the voluntary organizations of Trinity International College.The main motto of Social Service Society is “Get Together to Serve the Community” and the main motto of the Youth Red Cross Circle is “Born to Serve” . .

On 2077/12/23 ,Blood Donation Program was jointly organized and managed by Trinity Social Service Society and Trinity Youth Red Cross Circle .The slogan for the program was “Your droplets of blood may create an ocean of happiness”.It was conducted by joint collaboration with the member and nurses from Nepal Red Cross Society. Posters emphasizing the importance of blood donation were made by the members and hanged .All the volunteers were gathered at around 6:00 am and prepared the venue for blood donation.Volunteers and nurse were there to register the names of blood donors as well as they managed the crowd which helped to conduct the program smoothly. Altogether 465 blood donors took part in this program.The blood donors were provided with a certificate, and fruit juice and egg.

Blood donation not only saves other peoples’ lives but also provides immense satisfaction to oneself. Due to selfless efforts of volunteers, it was a successful program with a total of 465 blood donors donating blood, thanks to which 465 lives could be saved. At the end it was a moment filled with happiness and gratitude that we could play such a vital role in saving people’s lives.

Trinity Social Service and Youth Red Cross Society also took part in volunteering during Shivaratri in Pashupati Area .The members volunteered from 4 A.M to 6 P.M .They managed the queue and cooperated with Nepal Police to manage the crowd. It was a day filled with happiness as the motto to provide service was fulfilled.


By TSSS & TYRCC

मङ्सिर मासाको टन्टलापुर घाम
गौरी खेतमा फुल्दै गरेको तोरी
त्यो थकित अनि गहुगो शरीरले।
तिमी गर्भमा आएको महसुस गरेकी थिएँ
आज अस्ताउन लागेको सूर्यको तापले
मलाई त्यही तोरीको पहेंलो याद दिलाउँछ।।

पुस माघको ठिहिराउँदो जाडो
गोठमा गाईबस्तु कराउँदै गर्दा
त्यो स्याँस्याँ अनि वाक्वाकीले।
तिमी सरदको बादल झै आउने कल्पना गरेकी थिएँ
आज त्यो लाचार गोठबाट चुहिएको शीतले
मलाई स्वार्थ जस्तै चिसो मुटुको सम्झना गराउँछ।।

फाल्गुन चैतको उडाउने हावा हुरी
पतुके बाँधी जीवनका पाइलाहरू चल्दै गर्दा
चक्कर आई विसाउनिमा बिसाएको भरीले।
तिमी मानक व्यथा बिसाउने स्वर्गको ढुकुटी मानेकी थिए
आज त्यही हुरीले निभाएको बत्तीले
मलाई जीवनमा आएका आँधीहरुको याद दिलाउँछ।।

असार साउनको बर्खे झरीमा
स्याखु ओडी शकुन्तलाझैं फूलको सुसार गर्दा
मनमा आएका आशाका आउने भेलले।
तिमी रसमिपुञ्ज झै उडाउने आभाष गरेकी थिएँ
आज त्यही च्यातिएको स्याखुले
मलाई त्यही साउनको निचोरिएको बादल याद दिलाउँछ।।

आज फेरि त्यही निष्ठुरी मङ्सिर फर्किएको छ
पहेलिएर पनि निला भएका तोरीहरुको याद दिलाउन
सागरभन्दा पनि नुनिलो आँशुको सहारामा
मैले आज तिमी बिना
तिम्रो सहरा बिना
आफन्तहरूबाट धेरै टाढा
यस अनक्नटार वृद्धाश्रमको पिडीमा बसेर
जीवनको अतीत पढिरहेछु
म जस्तै अनन्त परिव्यक्त आमाहरुको साथमा
निष्ठुरी सन्तानको सम्झनामा
निर्दयी सन्तानको सम्झनामा

By Dikshya Khatri

DA2

"सक्षम, त्यहाँ भित्रबाट कालो टेप र कैंची ल्या त छोरा" भनेर झिलिमिली बत्ती छतमा मिलाउँदै गरेका रामेश्वर सार्कीले १० वर्षीय छोरा सक्षमलाई लगाउँछ। रामेश्वर आफ्नो छोरा सक्षम र आमासँग बर्दिया सदरमुकाम गुलरियाको एक सानो घरमा विगतका केही वर्ष अटो चलाएर जीविका चलाउँदै बस्दै आएका छन्। सक्षमकी आमाको उसलाई जन्म दिने क्रममा अत्याधिक रगत बगेका कारण मृत्यु भएको थियो। रामेश्वरले जोडजाड गर्दा पनि ६०% जति झिलिमिली बत्ती नबलेको देखेर सक्षमले भन्छ, "हेर्नु त बाबा, यो पाली त आधा पनि बलिराखेको छैनन् क्या अब त जसरी पनि नयाँ ल्याउनै पर्छ। मेरा सबै साथीहरुले नयाँ बत्ती लगाए भनेर अनलाइन कक्षाको च्याटमा भन्दै थे ।" छोराको मुखबाट त्यस्ता कुरा सुनेर उ झर्कीलो स्वरमा " भो भो धेरै नकरा! बरु भित्र गएर आमालाई सघा" भनेर भन्छ तर मन मनै, "मन मलाई नी नभएको कहाँ हो र तर यो कहाँको भाइरस आयो कुन्नि यसपाली त राम्रो सँग कमाई नी भ कै छैन क्यारे" भनी रहेको हुन्छन।

झिलिमिली बत्तीलाई जसो तसो हेर्न लायक स्थितिमा पुर्याएर रामेश्वर खाना खान तल आउँछ। ऊ खाना खान सुरुनै गरेको हुन्छ कि छोरा सक्षम ले, " हाम्रो त दोश्रो त्रैमासिक परिक्षा छठ पछि हुन्छ रे की बाबा त्यसैले पहिलो त्रैमासिक जस्तो यस पाली चाहिँ फि तिर्न ढिला नगर्नु है" भनेर भन्छ। रामेश्वरले लामो सुस्केरा हाल्दै बिस्तारै, " ल ल तिहारमा राम्रो कमाई भयो भने तिर्दिमला। कोभिड नभएको बेला सधैं समयमै मै तिरेको छु, क्यारे!" त्यति बेलै आमाले भयभित हुदै, " कान्छा अलिक होस पुर्याएर जाने गर है, पल्ला घरे हरि बहादुरलाई समेत कोरोनाले भेटी सक्यो । अवस्था निकै जोखिमपूर्ण छ भन्छन।" आमाको कुरा चुपचाप सुनेर खाना खाईसकेपछि रामेश्वर सुत्न जान्छ।

बिहानै उठेर नित्यकर्म सक्न साथ गाडी धुन्छ। सानो सानिटाईजर बोक्छ। 2-3 पटक धोईसकेको मास्क लगाउछ र सधैं झै यात्रीलाई पर्खन ऊ स्टेशन जान्छ। त्यहाँ उसले सधै देख्ने गरेको मोहन चन्दलाई केही दिन देखि काममा आएको नदेखेकाले कता गयो होला भनेर गुनासो पोख्छ। त्यही भएका एक सवारी चलाक मध्ये एकले भन्छन्, "उसलाई त कोरोना लागेछ नी । अब गम्भिर लक्षण नदेखिन्जेल सम्म परिक्षण नै हुदैन ।आज भोलि सिकिस्त भएर जाँच गराएर पोजिटव देखायो तर भका बेड जती खाली थिएनन बाकी रहेका मन्त्रिहरुले कब्जा गरिसके रे, के गरोस र ऊ? बिचरा घरमा क्वारेन्टिन मा छ रे।" यो सुनेर रामेश्वर भयभित हुदै भन्छ, " यस्तो कुरा सुनेर बेला बेला काममै नआऊकी जस्तो लाग्छ; आखिर सानो छोरा र बृद्ध आमालाई जोखिममा हाल्न रहर नी कहाँ छ त मलाई तर के गर्ने चाड पर्व मनाउनै पर्यो, खान लाउनै पर्यो। त्यसमाथी आफ्नो त भाग्यनै फुटेको तिमिहरुको जास्तो आफ्नो त घरमा काम सघाउन लक्ष्मी नी छैनन्, कस्सम धेरै एक्लोपन महशुस हुन्छ यार आजकल।" "एक्लै आयौँ एक्लै जान्छौँ बाकी लान के नै छ र यो दुई पलको भ्रमको मेलो जिन्दगीको के नै भर" भनेर एक चालकले भन्दै के हुन्थे अर्का चालकले झर्को मान्दै," तिमी हरुको छलफल र ज्ञानगुनका कुरा सकिएका हुन भने काममा नी ध्यान दिने हो कि?" भनेर तर्क राख्छन्।

कोरोना फैलिन थाले देखिन सधैं जस्तै आज पनि धेरै सवार भेट्न असफल भएका रामेश्वर निरास भई मुन्टो तल पार्दै घर फर्कन्छन्।

त्यस दिन रामेश्वर राम्रो सँग सुत्नै सकेको हुँदैन किन भने मोहन चन्द्र उसको सबसे मिल्ने ड्राइभर साथी थियो र प्रायः उनीहरू खाना खान पनि सँगै जाने समेत गर्थे, तर मोहन चन्द्र बिरामी हुनु अगाडी का दिन हरु मध्ये एक दिन मात्र सँगै खाना खाएका ले उसले त्यस कुरा लाई गम्भीर सँग सोच्दैन। केहीदिन पछि लक्ष्मी पूजाको दिनको हो, सक्षमको स्वस्थ अचानक गम्भीर बन्न पुग्छ अनि अस्पतालमा लगेर P.C.R परीक्षण गर्दा पोजिटिव देखिन्छ, परीक्षणले रामेश्वर र उसकी आमाको पनि पोजिटिव देखाउँछ। ऊसँग आफ्नो छोरालाई भेन्टिलेटरमा राखेर उपचार गराउने समेत पैसा हुँदैन। रामेश्वर को खुट्टा बाट जमीन खस्किए झै हुन्छ, उसले अरु केही उपाय नदेखेसी छोरालाई बचाउन आफ्नो घर धरौटीमा राखिदिन्छ। केही दिन पश्चात सक्षम रामेश्वर र उसकी आमा कोरोनलाई जित्न त सफल हुन्छन् तर जीवनको चक्रव्युू ले उसको आर्थिक स्थितिलाई अझै जर्जर बनाउन पुर्याउँछ।

दीप र प्रकाश को पर्व भनिएको तिहार र आर्थिक समृद्धिको आशा भित्र्याउने लक्ष्मी पूजाका दिनमा समेत रामेश्वर र ऊ सरह कति धेरै व्यक्तिलाई महामारीले गर्दा आर्थिक विकृति र जीवन पनि समेत अन्धकारमा ल्यायी सकेको छ। त्यसैले सके सम्म आफ्नो जीवनको रामेश्वर लाई सके सम्म सहयोग गर।

जीवन त्यागि, समय भूलेँ
मात्र तिम्रो पखाईमा ;
पिडा बिर्सी खुसी बोकेँ
मात्र तिम्रो एक हेराईमा |

माया तिम्रो अघि हुँदा,
दुख भन्ने के नै थियो र
मुस्कान तिम्रो अघि हुदा
इन्द्रको स्वर्ग नै के थियो र |

पाउँदा तिम्रो न्यानो काख,
जगत प्राप्त गरेँ लाग्थ्यो ;
पाउँदा तिम्रो कोमल हाँसो
बर्दान प्राप्त गरेँ लाग्थ्यो |

तिमी नभए, यो संसार
फिका फिका लाग्थ्यो होला ;
तिमी नभए, यो जीवन
व्यर्थ व्यर्थ हुन्थ्यो होला |

सोच राखी हिडें तर
पूरा गर्न सकिन ,
आँधा जीवन बाटेँ तर
दिन तिमीलाई सकिन |

हिम्मत थिएन हृदयको
भाव सबै खोल्नलाई ,
हिम्मत थिएन तिम्रा सामु
मनको भाव बोल्नलाई |

लाग्यो जीवन समयको
पिडादायी मोडमा ;
आयो अर्कै मसंगै
तिम्रो मायाको होडमा |

साहासीको भाग्य बलियो,
मायालुको मन ;
लाग्यौ तिमी ऊ सितै
एक्लो भए म झन |

जाहा भएनी खुसी रहनु,
तेति हो मेरो इच्च्या ;
तिमीलाई त्यागि बाचि रहनु
मेरो जीवनको परिक्षा……………………………….

- सुजल बिक्रम थापा

साँच्चै तिमी महान् छौं
मेरो नसा नसामा
मन मस्तिष्कमा
प्रण सञ्चारमा
विकास प्रगतिमा
तिम्रै देन छ
तिम्रै लगानी छ
हो अन्धकारलाई चिरेर
व्यक्ति, परिवार र समाजलाई
उज्यालोतर्फ डोर्‍याउने
तिम्रो भूमिका अमूल्य छ
अतुलनीय छ
तर बिडम्बना।
आज गुरु शब्दको
अवमूल्यन भएको छ
गाँजा खाने अखाडामा
गुरु शब्द प्रचलित छ
मानव बिक्री केन्द्रमा
गुरु शब्द व्यापक छ
तस्करहरुको समूहमा
गुरु शब्द सम्मानित छ
तर समाजमा भने
गुरुको महत्त्व छैन
जबसम्म हामीले
गुरुको आदरलाई
सगरमाथा जस्तै
इज्जत दिदैनौं
जबसम्म समाजमा
गुरु पुजिदैनन्
तबसम्म समाजले
सभ्यताको पाठ सिक्न सक्दैन
आधुनिकताको खुड्किलो
चढ्न सक्दैन
त्यसैले मलाई
जन्म दिने बा आमा
शिक्षा दिने शिक्षकहरू
साथ दिने सहयात्रीहरु
अनि उकालोमा डोर्याउने
सबै सबैका हातहरू
अनि दरीला साथहरु
यी सबै मेरा गुरु हुन्
मेरो मुटुको काम गरेसम्म
मस्तिष्क ठीक रहेसम्म
गुरुको महत्व भुल्ने छैन
मेरा हर खुशीमा अनेकौं
गुरुहरूको त्यागलाई
झल्झली सम्झिरहने छु हो,
सम्झिरहने छु ।


- ईशा पौडेल

तप.......तप.......तप.....पानी वर्षायो बादलले । यो सुन्नासाथ खै के भयो मलाइृ, के सुर चलेछ कुन्नी किताब पढिरहेकी म कु्द्दै झ्यालतिर गए । मेरो झ्यालसबै पानीले भिजायो । फेरी मलाई गएर पानीमा मज्जाले भिज्न मन लाग्यो, म गएँ । जसरि पानी वर्षिएको थियो त्यसैगरि मेरा नेत्रबाट आँसु वर्षिरहेका थिए । मलाई यसरी भिज्न मन लागेको थियो कि मानौ म त्यहि पानी हुँ जो क्षणभरका लागि धर्तीमा आएकी छु । मलाई त्यही पानीमा भिजेर ठुलो स्वरमा रुन मन लाग्यो । थाहा छैन किन ? मेरा आँखाबाट आँसु बगिरहेको थियो तर किन हो थाहा छैन । मनमा बेचैन पैदा भएको थियो थाहा छैन किन ? यति धेरै प्रश्नहरुको उत्तर थाहा नपाई भित्र गएँ ।

आफूलाई शान्त पार्न मैले धेरै कोसिस गरे तर सकिन । एकैछिन खाटमा आरामका लागि पल्टिन्छु भनेर मात्रै के सोचेकी थिँए, मेरो मामा हतार हतार मेरो कोठामा प्रवेश गर्नुभयो र भन्नु भयो, “भान्जु छिटो गर हामी तुरुन्तै अस्पताल जानु पर्ने भयो । म तिमीलाई लिन आएको ।” म अत्तालिदै के भयो भन्ने सोचेर मामाको साथ अस्पताल गएँ । अस्पतालको नाम नेपाल क्यान्सर अस्पताल रहेछ । “हैन म याहा किन आएको ? कसलाई क्यान्सर भएको छ र यहाँ” सोच्दै हत्तपत्त अस्पतालको गेटभित्र छिरेँ । त्यहाँ जे देखे अपत्यार लाग्दो थियो । मैले मन सम्हाल्न सकिन हतार हतार देख्नासाथ आमा भनेर चिच्याए । उहाँ अस्पतालको खाटमा निलो बस्त्रमा खौरिएको कपाल लिएर बसिरहेको हुनुहुन्थ्यो। उहाँको नाकमा खै के चुच्चु चुच्चो मुखसम्म आउने एउटा भाडो थियो । मलाई त मामाले पहिले एक दुई महिना अगाडी आमा मावल जाने काम पर्यो भनेर आमालाई लानु भएको थियो । म पनि सँगै जान्छु भन्दा मलाई २०० रुपैँया दिएर पापा खानु है भनि फकाई होस्टलमा राखिदिनु भएको थियो । बल्ल अहिले कुरा बुझ्दै छु आमाको कपाल सिरानी भरि भेटिएको, नुहाउँदा बाथरुमभरि भेटिएको, खेक्दाखेरी धेरै स्या स्या गरेर खोकेको, आफैँ घाउहरु आएर कहिल्यै निको नभएको यी सबै क्यान्सर रोगका लक्षण रहेछन् । आमालाई त्यस्तो अवस्थामा देख्दा मलाई भक्कानो फुटेर आयो । आमा आमा भन्दै आमालाई हल्लाउदै उठाउन कोसिस गरे, अहँ उठ्नु भएन आमा त । म रोएको सुनेर त्यहा भएको सबै जना सुक्क सुक्क गरेर रुन थाले मेरो जीवन दोबाटो जस्तो भैदियो । जहाँ दोबाटो नआउन्जेल एउटै बाटो थियो त्यहाँ अब दोबाटो आउनासाथ एउटा बाटो छोडेर अर्को बाटो जानु पर्नेभयो ।

आमाले मामाघर जानु भन्दा अगाडि भन्नु भएको थियो, “छोरी तिमीलाई मेरो याद आयो भने ती ताराहरु हेर्नु, ती बादल हेर्नु, बादलमा तिमी मेरो रुप देख्नेछौं र यदि मलाई तिमीलाई छुन सुमसुम्याउन मन लाग्यो भने म हावा र पानी भएर आउनेछु । पानीको हरेक थोपामा तिमी मलाई महसुस गर्नेछौं ।”

कस्तो अचम्मको है, आमा र सन्तान बिचको नाता पनि ! उता अस्पतालमा मेरो आमाको सास जाँदा यता मलाई गाह्रो भएको थियो । त्यो दिनपछि कुनै यस्तो रात रहेन जुनमा म आनन्द सँगले सुतेकी थिए । आज म आफैँ आमा बनेकी छु । मलाई अहिले थाहा हुँदै छ आमाको माया कति निस्वार्थ हुँदो रहेछ । मैले आमा बिनाको जिन्दगी कसरी बिताए भनेर मलाई मात्रै थाहा छ र त्यस्तो जिन्दगी म मेरो सन्तानलाई जिउन कदापी दिने छैन । भनिन्छ नी आमाको महत्व त्यसलाई सोध्नुस जो सँग उहाँ हुनुहुन्न ।

स्वस्तिका पोखरेल
२२६२९

दुर्गम याे सुन्दर गाउँमा गाउँलेहरूकाे बास।
साँझ पर्याेकी बाघभालुकाे त्रास।।
मनाेरम दृश्यकाे के खाँचाे विकासको मात्र हाे अभाव।
मिलेर बस्ने हातेमालो गर्ने हाम्रमाे याे स्वभाव।।
त्यहीँ माथि खाेँचमा घरमा मात्र आमा र म।
कलिलो जवानी,चन्चले मेराे स्वभाव।।
कतिखेर कहाँ पाेखुँला याे जवानी ।
मेरो याे जीवनमा छ मायाकाे अभाव।।
अकास्मात नाैलाे यात्रीकाे आगमनसँगै।
काेमल हृदयमा आकाँछ्याकाे ओर्लिए लहरहरु।।
सुन्दर त्याे युवकले बितायाे एक रात।
बिहानै गएछ हर्नै नपाई ओईलाए सबै फुलहरु।।
त्याे तृष्णा , प्यास र छटपटाहटले ।
मनकाे टुक्रा टुक्रा पर्याे।।
निरास मनलाई कसले बुझाओस्।
मेराे काेमल मनमा पर्नु पिर पर्याे।।
दिनहुँ हेरेँ चिहाई त्याे बाटामा फर्केला कि भनी ।
पर्खाईकाे यात्रामा जवानी हराएकाे पाइनँ पत्ताे।।
मनकाे हठलाई सिदै अड्याई ।
उसकाे पर्खाइमा छाडिन मैले लत्ताे ।।
फर्किएको युवककाे मुखबाट "तिमी बुढी भइछ्याै" मेराे कानमा पाेखियाे।
उसको हरेक शब्दले मेरो स्वास राेकियाे ।।
पर्खाइकाे उद्देश्यलाई पातालमा दबाई।
अनन्तकालीन प्रतीक्षा बन्याे नैराश्यमय पर्खाई।।

SARJAL DALLAKOTI

खहरे खोला तर्ने क्रममा खोलाको बिच भागमा पुगेको थिएँ । पत्तै भएन खोलाको शिर वर्षेर आइकन मेरा पाउहरू सुम्सुम्याउन थालिसकेछ। हिलो, माटो, बालुवा,बगर र गिटिको समिश्रणको कालो मैलो मुस्लोले गड्गड्याएर मेरा पैताला र पाउलाई कम्पन दिन थाल्यो। नजिकै अडिग बनी उभिइरहेको विशाल पत्थरलाई समाउन पुगेँ। त्यस बेला मेरो जीवनको सहरा त्यही एउटा विशाल ढुङ्गा मात्र।
वारिपारि खोलाको तिरमा कलकलाउँदा ती अक्सिजनरूपी बृक्षहरूलाई निमोठ्दै,बटार्दै, लतार्दै ,सोहोर्दै डुबाएर आफूसँगै लैजादै थियो त्यस भेलले। त्यस दृश्यलाई एक टकसग नियाल्न लगें म। "आखिर किन यति बिघ्न विनाशकारी र अहङ्कारी बनेको यो खोला? किन यसरी बौलाएको होला?" मेरा दिमागमा प्रश्नहरूको ज्वार भाटा उत्पन्न हुन थाले। त्यत्तिकैमा मेरो दाहिने पैताला नजिक स्पर्श गर्दै अनि अतालिदै एउटा विशाल माछा ठुला ठुला डिलहरू हाम फाल्दै र उफ्रदै ओरालो लाग्न थाल्यो। अँह हैन! ऊ स्वइच्छाले पटक्कै उफ्रदै थिएन। उसलाई त खहरे भेलले जबर्जस्ती पछार्दै र बजार्दै अन्त कतै लैजादै थियो। उकुसमुकुस र अत्यासले मेरो श्वास रोकिनै खोज्यो । विचरा! हेर त निर्दोष ती जलचर प्राणीहरूको हालत अब के होला? जसले आफ्नो सम्पूर्ण जीवन नदीमा बिताउने सपना देखेको छ,जसले आफ्नो स्वासप्रस्वासको जिम्मा जललाई सुम्पेको छ, जसले पानीलाई आफ्नो प्राण ठानेको छ। जसले पोखरी, तलाउ र ढुङ्गे "कूँर" सँग जीवनको सम्झौता गरेको छ। उफ! कति ठूलो धोका? सायद तिनीहरूलाई थाहा छैन केही बेरमै उनीहरूको खेल मैदान (तलाउ/पोखरी) पुरिँदैछ,उनीहरूको न्यानो वासस्थान(कूर/चेप)भत्किँदैछ,उनीहरूको सपनाले धोका दिनेवाला छ र जीवन समाप्त हुनेछ अनि भोलिपल्ट विहानी किरणहरू फैलन नपाउँदै मनवरूपी राक्षसहरूको घरको किचन समग्री बन्दैछन । तर उनीहरूलाई पटक्कै थाहा छैन।
सोच्दा सोच्दै मेरा नयनहरू रसाए।सायद आँशुका ढिकाहरू झरिकन वर्षाका थोपाहरूसँग मिली बगेर गए होलान्। पत्तै भएन। ए! जलचर जीव जन्तु हो! तिमीहरू किन यत्ती धेरै लाचार छौ? अब तिमीहरू मात्र जलको भर नपर।मात्र पानीलाई प्राण नसम्झ। कि त हावामा उड्न सिक कि त जमिनमा पनि हिड्न सिक।नत्र तिमीलाई तिम्रै जीवन(पानी) ले घात गर्नेछ।जीवनसँग सम्झौता नगर। नत्र प्रत्येक बर्खा तिमीले मृत्यूसँग लुकामरी खेल्नुपर्ने छ। हुन त एउटै जीव हावामा उड्न, जमिनमा हिँड्न र पानीमा पौडिन सक्नुपर्छ भन्ने धारणा राख्नु मेरो गल्ति हुन सक्छ किनकि यदि त्यस्तो हुन्थ्यो भने म पनि खोलाको विच भागमा विशाल ढुङ्गाको सहराले घन्टौसम्म ठिङ्ग्रिनु पर्थेन।
यस्ता अनेक भावनाहरूले मेरो मनसपटलमा बेचैनीको डढेलो लगाउन आगो हम्किदै थियो।यत्तिकैमा एउटा थिविया चरी कान छेउमा चिच्याएर गयो।म झसङ्ग भएँ। कम्मर सम्म बसेको पानीको रेखी घटेर घुडासम्म झरिसकेछ। त्यस विशाल ढुङ्गालाई आभार प्रकट गर्दै हात,पाउ र शरिरलाई कमाउदै नदी पार गरि पल्लो किनार पुगें। आखाले भ्याउनेसम्मका माछा लगायतका अन्य जल जीवहरूलाई बटुलेर त्यही नदीमा मिल्काएँ अनि आफ्नो बाटो लागें।

Name: Edsan Rai ( एड्सन राई) Grade XI (J1)

(मन्दाक्रान्ता छन्द)
मेरो प्यारो मुलुक भर नै शान्तको गीत गुज्छ,
मेरो प्यारो मुलुक त सदा सत्यताबाट रुझ्छ!
सारा मान्छे मुलुक भरका एकतामा रमाई
बस्छन् सारा मुलुक भरमा भाइचारा बढाई।

नारी होस् वा पुरुष सबले एक अर्काहरूको
बस्ने गर्छन् हरपल गरी मान आफ्नो र अरुको!
मेरो प्यारो मुलुक भरमै धर्मको युद्ध छैन,
मेरो प्यारो मुलुक भर नै जातको युद्ध छैन।

मेरो प्यारो मुलुक त सदा न्यायको मार्ग ,
मेरो प्यारो मुलुक त सदा बुद्धको मार्ग हिँड्छ!
मेरो प्यारो मुलुक त सदा दुष्टको नास गर्छ,
मेरो प्यारो मुलुक सदा सत्यको खोज गर्छ।

मान्छे कोही मुलुक भरमा दु:खमा पाइदैनन्,
मान्छे कोही मुलुक भरमा भोकमा पाइदैनन्!
राम्रा शिक्षा मुलुक भरमा बाँड्न खोज्छन् सबैले,
राम्रा दीक्षा देशभरमा साट्न खोज्छन् सबैले!

मान्छे गर्छन् हरबखत नै देशको निम्ति काम,
खट्छन् सारा देशका हितमा पार्न उज्वोल नाम!
मेरो प्यारो मुलुक त सदा बस्छ स्वाधीनतामा,
मेरो प्यारो मुलुक त सदा रम्छ स्वाधीनतामा।

जलदीप सापकोटा

हो,
म सपनाको पोको बोकेर हिडेको छु ।
सायद,
त्यहाँ घामको ताप अलिक कम भएर होला
म घामको राप ताप्प्न खाडी उडेको छु ।

दोष म मलाई नै दिउ कि मेरो भाग्यलाई..
समयले त गतिलै झापड हान्यो,
रहरमा भन्दा बाध्यतामा जिउन सिकायो ।
हो,
त्यही बाध्यतामै रहर खोज्दै खोज्दै
मैले राहदानी बेचेको छु।

यहाँ चर्किएको घाममा भन्दा,
चर्किएको बाध्यताको राप बढि हुँदो रहेछ ।
अचेल बाहिर भन्दा भित्र नै बढि पोल्दोरहेछ।
हो,
बाध्य्ता र परिस्थितिले पिल्सिएको
दुख मैले खेपेको छु।

चर्किएको घामले पिल्सिएको छाला
फेरी त्यहि घामको रापले सेकेको छु।

-सन्ब्राइट थाम्सुहाङ

दशक नै बन्यो हाम्रो सामाजिक सञ्जालको
एक कोडले खुल्दै गए पनि सघुरियो मेरो संसार त्यो।
कुनै युगमा सबैसँग घुलमिल गर्थें आज कैद छु भित्र यस जञ्जालको
अरूको likes र कमेन्टको भोकले मेरो स्वतन्त्र सोच नै बर्बाद भो।।

भन्छन् सामाजिक सञ्जालको युगमा आज, चाहेको जे पनि गर्न पाइन्छ नी
तर खासमा भन्दा ट्रेन्ड र भनसुन कै भरमा, भेडा सरी पछि लागिन्छ नी।
यहाँ त हजुर झूटा तस्बिर र जाली शब्दकै भरमा साँचो मानी माया लाइन्छ नी
तर केही क्षण यस कारागारबाट निस्केसी कति मूर्ख रैछु भन्ने कुरा थाहा पाइन्छ नी।।

Notification हटाउँदै मस्तिष्क सन्तुष्ट पर्ने लतमा म चुर्लुममै दुबिसके
जाली मित्रता मात्र जता ततै देखेर हो की साँचो मित्रता चिन्न म भूलिसके।
परिचित बन्ने आडमा कतिले आफ्नो मान बेचे त कति सुली चढे
अरूका ध्यानाकर्षणको लागि लेखेका लेखले कतिको रिसले म झुल्सिसके।।

मेरा साथी, खेल देखि शिक्षा आर्जन पनि आज सामाजिक सञ्जाल मै निर्भर
नेत्र नी बिग्रिन आँटे किनकि म हुन्छु ल्यापटप मोबाइल अघि नै दिनभर।
Online class पछि केही समय fb insta अनि संगीत सुन्छु जस्तै दिलभर
I no longer want the comfort of online class as I'd rather cross a river

- written by Aditya Pokhrel(Half a poet)

मलाई मेरी श्रीमतीको निकै माया लाग्छ
जब भान्सामा तरकारी पकाउदै हातमा चक्कु समाउदै सोध्छे
ल भन्नुस् त स्वमी हजुरले मलाइ कति माया गरिसिन्छ ।

मेरी श्रीमतीको सुन्दरता चरम शिखरमा छ,
थोरै मोटी भएर के भो त खानामा पैसा मेरै गएको छ
मेरी श्रीमतीको चरित्र ज्यादै असल छ,
थोरै लोभी भएर के भो त, पैसा त मेरै जोगिएको छ।

मेरी श्रीमतीलाई लाग्छ उ नै मेरो लागि संसारकै उत्कृष्ट
तर म परे कलियुगको कृष्ण बस फरक येत्ती छ कि उनलाई पुगिन्छ
र मलाई दुइटा श्रीमती भित्र्याउने सोचाइ आएमा समेत कानुन बमोजिम मुद्दा हलिन्छ।

मेरी श्रीमती पटक पटक भन्छे, म हजुरकै नामको सिन्दुर लगाउछु
म पागल सोच्नु अब म मेरै नाम लेखेको सिन्दुरको डिब्बा खोज्न कुन कस्मेटिक पसल धाउ,
पहिला त उसको स्वर पनि सुमधुर लग्थो अब मध्य रातमा घुरेको आवाज सुन्न नसकेर कता जाऊ।

सालीहरु मेरा आधी घरवालि तर मलाई प्रतिभाशालि श्रीमती चहिएको थियो,
नाईनास्ती गर्न नदिई घरवालाले उसको घाटिमा मंगलशुत्र हल्न बाध्य बनाए
पहिला त पत्नीको सब कुरा पालन गर भनेर सिकाए,
बिस्तारै सम्बन्ध बिस्तार हुँदै गएसी यो त बुढिको फरियामा रमाउदो रैछ भनेर जिस्काए।

मैले चर्को स्वर गर्दा नारी हिंसा रे
तलब आएको छैन घर खर्चपसालीहरु दिन्छु भन्दा डाडु ठटाउछे
नारी सहनशिल र पुरुष मतलबी रे
तर सबैभन्दा धेरै हामी नै कुरा सुन्ने
जिम्मेवारीको पहिरो खस्दा वचन हैन सङ्गै हुने वाचा चाहिन्छ भन्ने कुरा नारीले कहिले बुज्ने ?

-रोशन अधिकारी

रोचक रचना । हस्ये व्यङ्ग्य।